in het hart van het Amazone regenwoud

Palumeu Jungle Lodge, vijf dagen in de meest verafgelegen (vanuit Paramaribo gezien) jungle. 150 km van de grens met Brazilië en het woongebied van de Trio en Wajana indianen. Zal ik vertellen over de oorverdovende stilte van mijn jungle dagen? Of over de overweldigende indruk die het oerwoud hier op mij maakt? Of over boottocht in het ècht pikkedonker? Of over avontuur waarbij de korjaal een van de honderden stroomversnellingen ‘overgepraat’ wordt?
Bij dit laatste gaat het om het navigeren op deze, maar ook andere, grote snelstromende rivieren, die hoog- en laagwater kennen, gister de Tapanahony rivier. Ze liggen ook bezaaid met rotsblokken. Maar het is doorgaans erg breed, dus als de roerganger ècht z’n vak verstaat dan navigeert hij als ware het een botsautootjes-parcours tussen die rotsblokken door. Magistraal, want soms kun je die barrièrres zien liggen (laag water, maar som sook helemaal niet! Het kennen van die lokaties, het kijken naar kolk- bewegingen en aftekening op het wateroppervlak, zijn bepalend. Soms dus ook best spannend! Gister deden we een lange boottocht, maar eindigden voor zo’n plek met tientallen zichtbare, en minstens zovele onzichtbare blokken, plùs een hoogteverschil; ziedaar de stroomversnelling. Die was zo fors dat we er echt niet tussendoor konden op de motor, en daarom gingen onze gids, vanaf de punt, en de roerganger te water! Ze liepen met dat drijvende gevaarte met 11 toeristen, tussen de blokken door (beetje heen-, beetje terug-duwen…, nèt inparkeren) en riepen elkaar allerlei instructies of waarschuwingen toe! En misschien nog wel veel meer, want ineens spraken de mannen geen Nederlands of Engels meer, maar vielen terug op hun eigen taal, van de Marrons die alleen voor elkaar was bedoeld. En dan te denken dat zo’n boot toch ca14 meter lang is en ze boven het lawaai van de woeste golven uit moesten: meesterlijk! Enne…… helemaal passend bij een van de vele verhalen die wij als kinderen van vader hoorden, toen hij in de binnenlanden een expeditie had geleid. Het verhaal heette Hoe de bosnegers een korjaal niet over de stroomversnelling váren, maar deze eroverheen brulden!
Op een andere dag, ‘s avonds, zijn we gaan varen, maar slechts 10 minuten met de motor aan, daarna gewoon drijven op de stroom, of gebruik van de twee peddels door eerdergenoemde vakmensen. Doel: wilde dieren spotten, juist als het donker is. Maar dit oerwoud is zó uitgestrekt (Behoort tot Amazone Regenwoud!) dat al die dieren langs de oevers voor ons staan te poseren. Hebben we dus niet gezien, maar hadden we ook geen garantie op! Maakte mij niks uit, ik he been superuurtje gehad door 1. Naar de planeten, sterren en Melkweg te kijken (zonder enig vervuilend licht natuurlijk fabuleus!) 2. Naar alle geluiden van de nachtelijke jungle te luisteren (o.a. Brulapen) en 3. Heel veel en diep ademhalen om de geuren van dit alles zoveel als mogelijk en ook bewust ‘mee te nemen’; tenslotte zijn geurherinneringen een van de scherpste in ons brein.
En ook, als je alleen maar kijkt, maar dan dus met daglicht, is alles wat je ziet overweldigend en wil je het alleen maar langer laten duren.
Iets anders, het onderkomen hier, naast het indianendorp Palumeu (de lokale bevolking beheert dit kampement) is natuurlijk supereenvoudig, al heb ik nu wel weer eigen wc en douche. Maar….. de airconditioning hebben we al heel lang achter ons gelaten, wifi e.d. natuurlijk idem dito, maar ook de ventilator in je eigen ‘lodge’ (noem ik zel niet zo) is afwezig. Even lopen van de centrale lounge en eetruimte naar je plekkie doet bij mij al straaltjes over hoofd, nek, armen en handen lopen, maar, dan na de zoveelste douche klam over je hele lijf of zelfs nat op je bed gaan liggen om te slapen…..?? …. Uitdaging! Maar wel gelukt hoor.