Rondtoeren op Lombok

Vrij kort na aanvang van m'n reis had ik een geboekte 5-daagse excursie op Lombok. Ik had tijdens de voorbereidingen al zo het idee dat dat eiland me wel zou bevallen, dus beginnen met een rondrit over een deel van het eiland (auto met chauffeur/gids) paste me prima.
Naar Lombok ben ik gekomen met die ferry vanuit Bali, waarover ik al (niet zo positief) schreef. Aangekomen in de havenplaats Lembar werd ik door de gids opgevangen en was het zo'n 2 uur tijden (voor mij dus toeren) naar Kuta, aan de zuidkust. Als je hier iemand verteld dat je in Kuta bent geweest vertel ik er meteen bij dat het Kuta-Lombok is, want de 2 zijn zo verschillend als het maar zijn kan. Deze Kuta ligt in een heel stil gedeelte waar wel al tekenen zijn van uitbreiding van toerisme (geplande hotels/resort-jes, en stukken bouwgrond die worden aangeboden). Over het weinige (heerlijk!!) dat ik deed in Kuta vertelde ik al eerder, maar leuk is wel nog dat direct daar in de omgeving een vissersplaatsje is waar zo'n beetje heel zuid Lombok op af komt! Ik werd 's morgens al om half zeven opgehaald (geen ontbijt mogelijk, zelfs geen fruit, dus alleen: water, water en nog eens water) zodat we iets na 7 uur ter plekke waren. Nou, die gids hoefde echt niet te vertellen dat we ter plekke waren gearriveerd, want al in de ruime omgeving waren alle wegen verstopt!! Ja, heus: volledig verstopt door kris-kras door elkaar stappende ezelswagentjes (cidomo's) met dames die gereed waren voor het doen van de inkopen alhier. Het belangrijkste is de vismarkt, maar logisch, eromheen bevinden zich dat verder ook nog tientallen andere verkopers. Ik wilde bijna schrijven: stalletjes, maar die waren er nauwelijks: het aangebodene ligtgewoon op straat, meestal met een kleedje (afgedankte sarong?)eronder, maar ook dat niet altijd. Van heinde en verre komt men hier graag heen om in- en verkoop te plegen, een grote mierenhoop maar heel gezellig. Prachtige foto's gemaakt van vissen en mensen, en omdat ik uit nieuwsgierigheid de gids om uitleg vroeg over een aantal etenswaren, zat ik niet lang daarna op een plank hout in afwachting van een 'proeverij' die hieruit voortkwam. Ik kreeg een puntzakje (wie kent ze nog??), prachtig mooi gevouwen, met een hapje nasi goreng en een brokje van het geraamte van een kip (vlees zat er dus niet aan)en later nog een flinke pisang goreng (gebakken banaan). Bij een ander dametje nog wat fruit gekocht, en ziedaar, mijn ontbijt was prima in orde!Op een soort 'afslag' nog 3 haaien zien liggen: uitstekende vangst voor de visser, die ook trots stond te glimmen naast z'n vangst.
Toen de gids en ik weer het dorp wilden verlaten moest zo'n beetje iedereen die er verzameld was die ochtend gelijktijdig 'rechtsomkeerd' maken om ons in de gelegenheid te stellen de toch kleine Toyota te laten keren. Maar zoals wel vaker: met vooral veel gepraat, geschreeuw en wel 12 man die een strategisch plan hadden, kregen we het voor elkaar; weliswaar met 1 wiel over eem stukje uitstalling van iemand gereden!
Later op die dag, die zou eindigen in Teta Batu, onderaan de vulkaar Rinjani, nog een dorp vol wevende vrouwen (prachtige patronen, en ja: ik heb van alles gekocht....) en een pottebakkersdorpje aangedaan. Had ik over die pottebakkers al eerder geschreven? Het kost hier zoveel tijd om op de PC in het internet cafe van de ene naar de andere pagina te komen, dat teruglezen niet handig is voor mij, dus vergeef als het dubbel is. In een wijkje van misschien 12 huisjes (kruip door / sluip door) waren meerdere vrouwen met verschillende stadia van het pottebakken bezig. De klei vochtig doorkneden, om goed te kunnen vormen (doen we op mijn klei-club dus niet zelf, wordt gewoon kant en klaar ingekocht), in bepaalde hoeeelheden onder plastic opslaan, en heel wat (meest jonge) vrouwen die met een draaischijfje verschillende vasen, potten, schalen etc. zaten te maken. Dat draaischijfje staat enkele cm's boven de grond, zelf zitten ze gehurkt en gewoon een beetje met de hand wordt dat draaischijfje draaiend gehouden. Niks zitten op een schop-schijf, laat staan een elektrisch draaiende schijf, dit is nog het ouderwetse handwerk. Ik heb natuurlijk een poosje bij enkele dames zitten kijken, maar de werkwijze om iets met de hand te vormen met die klei gaat niet wezenlijk anders dan wij dat zouden doen, behalve die draaischijf dus. En natuurlijk, dat zo iemand in een kwartiertje met dus heel simpele hulpmiddeltjes (wel hetzelfde sponsje en rubber lomertje!)een schaal uit haar handen laat komen, waar ik minstens 2, misschien 3 woensdagavonden voor nodig heb. En dan over de zorgvuldigheid t.a.v. afmetingen e.d. nog maar niet te spreken. Want zo uit de hand en op het oog worden hele series van precies delfde vorm en maten gemaakt!
Nog iets verderop was een stook plaats, prachtig. De oven wordt elke keer in feite opnieuw opgebouwd: eerste alle te bakken producten bij- en op elkaar gestapeld, en verder rondom en er overheen een forse laag stro met houtsnippers. Maar ja, als dat eenmaal brandt, brandt het ook zo weer op, dus er waren 6 vrouwen continu bezig om het vuur te voeden. Dus steeds nieuwe brandstof toevoegen. Op een paar plaatsen hadden ze uitsparingen aan de basis gelaten, waardoor nieuwe houtsnippers goed onderin konden worden toegevoegd. En toen ik zag hoe ze dit deden heb ik zelf ook maar een handje uitgestoken, hartstikke leuk. Maar ik moest het na enkele minuten toch al weer staken, want het was bloedheet die hele vuurstapel, om daar steeds dicht naar toe te kruipen. Maar die stook-vrouwen bleven maar gaan hoor: en opvallend hierbij: allemaal duidelijk oudere vrouwen. Die hadden natuurlijk al die kneepjes van het vak in hun vingers, en ik weet (vanuit de boeken)hoe moeilijk het is om zo'n vuur goed op temperatuur te krijgen en te houden. Want alleen als die temperatuur voldoende hoog, en liefs ook veen beetje stabiel is gebleven krijg je een goed resultaat. Nou, gelukkig waren de anderhalf uur stooktijd bijna om toen ik aanschoof, dus ik heb ook het 'uitpakken' van de oven en het koelen van de werkstukken kunnen zien. Jeemig, wat een berg potten en pannen kwam daaronder vandaan. Dat moet een heel efficiente manier van oven opbouwen zijn geweest.Die was nauwelijks groter dan de opgestapelde werkstukken!! Natuurlijk heb ik er ook een paar mooie foto's van.
Er zijn trouwens door enkele van de lezers vragen gesteld over foto's: normaal gesproen moet ik die vanuit mijn fototoestel kunnen overnemen op deze site, maar vanwege de beperkte 'zwaarte' van deze PC's gaat dat niet: ik zou dan de foto's eerst moeten inpakken/verkleinen, maar de site van 'waarbenjij.nu' laat dat weer niet toe, dus dit lukt niet. Ik beloof iedereen later te laten zien wat men maar wenst (voor zover voorradig, maar ik heb geloof ik rond de 400 foto's....).
Verder ook nu maar eens een woord van dank voor al jullie bericten in reactie op mijn verhaaltjes: vreselijk leuk! Ik probeer het de komende dagen nog vol te houden maar de reis loopt op z'n einde. Dinsdag vlieg ik terug,
O, ja, nog even een wat recenter verhaal: momenteel zit ik voor Lombokse begrippen in een behoorlijk luxe hotel, iets ten zuiden van Senggigi. Gisteravond was er voor een gezelschap van zo'n 80 man (congres of zo)Indonensiers een life bandje dat optrad tijdens/na het diner in het openlucht restaurant. Een zangeres met 2 man toetsen geloof ik.Die dame deed uitstekend haar best, de congresgangers vielen direct na entree op het buffet aan en waren binnen een minuut of 25 weer verdwenen. Ze leken het wel leuk te vinden, maar bleven absoluut niet hangen. De zangeres had nog een poging gedaan door ook uit het publiek mensen iets te laten zingen, en dat gebeurde in een paar gevallen ook, maar niettemin: het publiek maakte zich snel uit de voeten!! Een van de heren uit het publiek die ook wat was komen zingen kreeg overigens zelf er goed zin in (karaoke-fan vermoedelijk), maar dat had weer tot gevolg dat de zangeres ook al weer snel afhaakte en ook nog even gauw een hap van het buffet ging halen!! Moet je je voorstellen: een band gecharterd, die het optreden deels door het publiek, wat zo snel mogelijk de zaal verlaat, laat invullen, om vervolgens de rollen om te draaien: zangeres in het publiek (lege zaal dus) en enig overgebleven publiek voor de microfoon!!
Ik heb heerlijk gelachen... De muziek was niet om over naar huis te schrijven trouwens: misschien wat volksliedjes, maar verder slecht gecoverde nummers van BeeGees, Beatles en nog o wat. Maar toch heel vernakelijk!