op huis aan......

tja, aan alle dingen komt een einde, ook aan de goede! Maar gelukkig kun je dan altijd weer vooruit blikken naar een volgende keer? Nou, nu nog even niet: gewoon lekker naar mijn eigen plekje in Soest terug, heerlijk!
Nog even terug naar Gili Nanggu: enkelen van jullie kennen het verhaal van de bijnaam die ik kreeg toen ik de vorige keer op dit heerlijke eilandje bij Lombok was: Queen of Gili Nanggu! Het was natuurlijk maar afwachten in hoeverre ik die queen-status nu weer zou kunnen bemachtigen. 2 Jaar terug leverde hij mij een flinke (over-?)dosis aan aandacht en speciale service op, simpelweg omdat ik enkele dagen de enige gast was die ze hadden. Nu, dit keer was dat zeker niet zo, want een paar mensen hebben denk ik het geheim dat Gili Nanggu volgens mij was met anderen gedeeld, want er waren toch echt wel zo'n 12 gasten; enkele dagen meer, enkele dagen minder. Overigens waren er wel een paar Indonesische kerels(-tjes) die zich mij prima wisten te herinneren! Maar, natuurlijk, ik moest begrijpen "er waren nu wel heel wat meer queens"! En inderdaad, geen bezondere aandacht meer zoals achterna gelopen worden met koffie rond 11 uur, gemeld krijgen rond 12 uur welke vis er gevangen was en of dat OK was voor lunch, en om 1 uur weer een signaal dat de lunch gereed was... Ja, je lachte je bijna dood, maar zo ging het. OK, nu back to normal. Maar waarom vertel ik dit nu toch weer even! Ik zat nog maar net 10 minuten met een 'kaptein' in hun boot, op de heenreis naar de Gili, of die knaap roept naar me en wijst in de verte (hoe wijst dat eigenlijk?) en naar links. Maar vanwege de hoge decibellen kon ik hem niet horen, en misschien ook niet begrijpen. Maar toen de motor stil viel bij de Gili begon hij opnieuw en zei ook : your glasses! your glasses in the sea!
(meer volgt, eerst nu anderen aan de computer toelaten; ik mag maar beperkt aantal minuten)