D’Alderfijnste, d’alderliefste?

Jeetje! Vroeg de schipper, Harry, gisteravond ineens ‘Wat vinden jullie nu het allerfijnste plekje dat jullie tijdens onze zeiltocht in de Carib hebben bezocht?’.......ehm...? Tja, we zaten op dat moment op een beauty van een bounty-eilandje (Sandy beach), de zon net onder, de palmen boven ons hoofd, de bbq in gereedheid, plús het goede gezelschap van elkaar! Kunnen jullie, mijn lieve lieve lezers, het je voorstellen: op 17 mrt ontmoeten 4 ‘opstappers’ elkaar èn hun schipper plus schipster, stel je jezelf voor en vertelt iets over zeilervaringen en verwachtingen, en vervolgens ga je daar twee weken mee op een boot, weliswaar pràchtige, maar toch van beperkte afmetingen bivakkeren! In het begin tast men elkaar wat af. De een door nadrukkelijk zich te laten horen, de ander door meteen anderen af te tasten door grapjes en plagereitjes en weer anderen door een beetje kat-uit-de-boom te spelen, en ook eentje open en direct. Toch begreep iedereen wel dat we allemaal in hetzelfde schuitje zaten, dus...... Maar op miraculeuse wijze leerden we elkaar net voldoende kennen om een leuke band op te kunnen bouwen. Want dat is zeker gebeurd afgelopen dagen. Natuurlijk liepen de beide mannen, niet schipper zijde, zich van tijd tot tijd wat uit te sloven om nèt de schipper voor te zijn met b.v. de kluiver gereed te maken, de schoten snel weer op te schieten, de puts aan dek vast te zetten voor vertrek, net als de luiken die dicht moesten dan, en ga zo maar door. Maar ach, haantjesgedrag of niet (ik denk ook naar elkaar toe), mensen als ik konden het echt heel relaxt doen! Het was onuitgesproken zo dat we wisten dat ieder zo z’n eigen rol had. En hou het er maar op dat die van mij een ‘grote sociale component’ had! ;-)
Petra heeft het b.v. in zich om altijd de anderen vóór te zijn als er iets voor het inwendige geregeld moest worden, alhoewel ik op gegeven moment qua timing haar in de 2e week vóór bleef wanneer het ‘anker-biertje’ ingeschonken moest worden na het neerlaten van het anker in wéér een idyllische baai. Rob had vaak de vreemdste ideeën, kreeg best daarin z’n gelijk, maar soms ook niet en dan was zijn reactie stevast:”Ik vind jou NIET LIEF!” Wel wist hij z’n angst voor rondzwemmende haaien te overwinnen door zichzelf vanaf dag 1 in het regime te zetten van 1 maal per dag rondje om de boot zwemmen (haaien of geen haaien dus). Michiel heeft een fabelachtig gevoel voor ‘weetjes’, of liever een lopende encyclopedie, liep daar ook wat mee te koop, maar wist in elk geval mij steeds weer te verbazen door tòch weer niet met z’n futuristische (dure?) snorkeltuig het water in te gaan (angsten werden niet overwonnen, dus ongebruikt). Zijn vriendin Moniek was daarentegen niet te stoppen, maar ja, die was dan ook ca 25 jr terug in de zwemtop voor vlinderslag-dames te vinden. Een recht-toe-recht-aan Groningse, waarmee ik vaak in het water verbleef. Sterke stroming, een aflopend rif of bijzondere vissen daar beneden, het hield 9ns niet tegen. Schipper Harry was precies zoals je verwacht had, of in boekjes leest: ruige bink (een Harley-man trouwens wanneer op het droge) met dito voorkomen. Een ècht ruwe bolster, maar een even èchte blanke pit.
Of we nu vriendschappen voor het leven hebben gesloten weet ik nog niet (zal wel niet) maar een basis voor nog een aantal contacten zijn wel gelegd. Al was het alleen maar om foto’s aan elkaar uit te wisselen, òf een kijkje te nemen op Eef haar reisblog, die toch ècht meer dan 60.000 viewers heeft! .......èn stiekum te kijken wat er over ‘ons’ is opgeschreven?
Terug naar de vraag van Harry: er is wat mij betreft geen allermooiste plek aan te wijzen. Het allermooiste was dat we door hem en z’n Petra een varieteit van al hetgeen er tussen St. Vincent en Grenada te vinden is hebben kunnen ervaren! Inclusief de bijzondere vrenden, maaltijden en BBQ’s op verlaten strandjes!
Het was allemaal GOUD!