Avonturen tijdens de zeilcruise

de zeilreis begon feitelijk al in Bali, maar omdat ik al op Lombok was, en dat na enkele uren de eerste stop vzou zijn heb ik ter plekke kunnen regelen dat ik op Lombok, maar eigenlijk op het eilandje Gili Trawangan, kon opstappen. Met vervoer zijn ze erg makkelijk: iemand van de reisagent in Lombok kwam mij oppikken, tamelijk vroeg, en liet me meteem allerlei mooie plekjes langs de kustweg vanaf Gili Nanggu, waar ik toen zat, naar iets ten noorden van Sengiggi zien. Vanuit daar werd er via een vriend even een bootje gecharterd om ons naar het eiland Trawangang te brengen, want iedereen (toerist en lokaal gelijk) vindt de ferry een ellende: onbetrouwbaar qua vertrekmomenten, toch altijd heel vol, en veel onguur en lastig volk in het haventje. Dus wat doe je: je zoekt iemand die je er heen brengt met eigen vervoer. Wel met natte voeten aan boord springen maar dat is geen probleem. Uit dit voorbeeld mag blijken dat iemand hier alle anderen ziet als ofwel familie (wat ook vaak het geval is) of vrienden (wat nogal eens overdreven wordt), en daarmee regel je gewoon iets.
Op Trawangan was ik te vroeg dus gewoon nog maar even de duikbril gepakt en een uurtje gaan snorkelen: het is overal helder, en altijd vis te zien, en veelal ook koraal, alhoewel daar ter plekke niet zo mooi.
Het leven aan boord laat ik nu even voor wat het was (fantastisch, relaxt!), maar even naar wat groepactiviteiten die gedurende de reis werden ondernomen.
In Sumbawa hebben we 2 keer aangelegd. Er stond langs het strand ("wet landing")een busje te wachten en een mevrouw die volgens mij de week ervoor door de lokale bevolking was beedigd als tour-guide. Fors van gestalte (maar wie ben ik om daar iets van te zeggen: het was gewoon een heerlijk mens!) met standaard een brede lach om haar mond. Ze heeft ons een stukje eiland laten zien, een lokale markt bezocht (waarbij ze veel uitleg kon geven over het aangebodene, met de marktkooplui konden we nauwelijks converseren), en door haar eigen geboorte-village, waar ze ons trots als een pauw doorheen loodste. En met recht, want ze was al heel wat treden op de maatschappelijke ladder opgeklauterd. Op de markt kocht ik voor de gein wat dingen, o.z. fruit en ook een strengtje van bolletjes peperkorrels: ieder bolletje zou een passende hoeveelheid peperkorrels moeten zijn voor een doorsnee gebruik, aldus de guide. Al die bolletjes aan een streng zagen er heel leuk uit. Voor mij reden om ze om mijn nek te hangen, hetgeheel was zo'n 75 cm lang, dus met een extra slag om de hals. Ik geloof dat ze er in Sumbawa nog over praten, want er werd heel wat afgekwebbeld en naar mij gewezen. En de guide moest menigmaal uitleggen dat ik heus wel wist dat het peper was, voor bij het koken, maar dat ik een grapje ermee wilde maken. Met enige vertraging werd mijn (Amsterdams getinte) humor alsnog begrepen.
In een andere "bad-plaats" op Sumbawa landden we met onze voeten op de scheepstimmerwerkplaats waar de schoeners nog worden gebouwd (zie eerder bericht hierover). De meeste van de groep klauterden via een wankele trap naar het in aanbouw zijnde dek van een schip, maar de weg heen leek me al niet lekker, maar terug zou zeker onplesant zijn dus ik bleef beneden, met een 2-tal anderen. Plots hadden we een hele schare mensen, maar voornamelijk kinderen om ons heen. De Zwitserse in ons midden, Natali, kwam met ze "aan de praat". De kinderen maakten op gegeven moment duidelijk dat ze haar iets wilden laten zien. Na bemiddeling van Ari, onze "cruise-manager" (die vele indonesische talen/dialecten kent) werd duidelijk dat we de dorpsschool zouden moeten bekijken, want daar waren ze kennelijk trots op. Nou, een dergelijke invitatie klonk iedereen van onze groep als muziek in de oren, en we stapten achter de kinderen het dorp door. Allengs voegden zich ook nog andere dorpsbewoners bij de optocht. Ik wil maar zeggen: hier zijn ze de toeristen nog niet beu, hoor!
OK, de school bestond geloof ik uit 3 lokalen en er was een primary en een secundaire school in gehuisvest. Onderweg heb ik nog vaak gezien later dat de lessen toch grotendeels buiten plaats vinden, zittend op het schoolplein, dus het zit 'm ook niet in die lokalen (tip, Sjonnie?). De paar meisjes die het initiatief hadden genomen troonden ons mee naar het lokaal waar zij (soms?) in zitten. Ja, mooi, en wat dan? Nou, onze cruise-manager, was in zijn vorige levem schollmeester en wist de schoolkinderen wel aan het zingen te brengen! Wel 5 nummers, waaronder volgens ons het Indonesisch volkslied, werden ten gehore gegeven. Ik keek af en toe om mij heen: ja, ook daar kaarten aan de muur, en overzichten van planten en zo. Boeken en speelgoed zag ik niet. Wel buiten wat klim- en klautermateriaal.
Nu, dat zingen dat klonk als een klok natuurlijk, en iedereen was reuze blij. Vooral omdat zij al (van Ari) wisten dat wij daarna gingen zingen, maar dat specifieke dialect was ons niet bekend dus die belofte ook niet. Toch hebben we ons niet laten kennen en geprobeerd om van ieder land van herkomst van de toeristen een lied te zingen. In het Nederlands werd dat Vader Jacob. Maar omdat de indonesische kinderen dat al kenden (ja, je gelooft het niet, maar toch echt waar!!) hebben we een toegifte gegeven: typisch Nederlands: My Bonny is over the ocean.
Het was een heel leuk en uiterst spontaan bezoek, we zijn denk ik toch een uurtje in de school samen geweest, de kinderen stonden grotendeels, wij hebben ons in de stoeltjes en bankjes gepropt!