afronding Zuid Kalimantan

Goedemorgen voor allen,
ja, na de diverse trips hier in en rondom Banjarmasin ben ik nu aan het afronden. Dit laatste verslagje over het zuiden maak ik op de airport van Banjarmasin, ik zit te wachten op de vlucht die mij voor drie tientjes weer terugbrengt in Balikpapan. Het is hier een benauwd tentje waar ze de warme smerige lucht laten circuleren.... probeer je er maar wat bij voor te stellen. Dit verslagje zal mede om deze reden wel tamelijk kort blijven...
Gisterochtend een 'lounge-ochtend' genomen in mijn heerlijk, simpele onderkomen in de stad. De AC was heerlijk na de 2 dagen jungle. En ik vond gewoon dat het ook heerlijk is een paar uurtjes 'niks' te doen, alhoewel 'niks' bij mij altijd wel weer uitloop op 'ites'; in dit geval was dat het lezen van een oeroude Agatha Christie (voor 50-minners: een schrijfster van vele eeuwen terug van who-done-it's) Daarbij op de achtergrond Fashion TV, dus je ziet het plaatje!!
Maar voor 's middags had ik mijn laatste afspraak met Yusup. Het plan naar mijn hotel te komen en daar te starten wijzigde ik, want als ik toch nog ergens een lunch snackje wilde kon ik maar beter afspreken bij Kentucky Fried Chicken of de buren Texas Chicken; al het andere zou toch gesloten zijn. Ondanks dat Yusup serieus is in zijn vasten kan hij prima eten en drinken van een ander zien, no problem. Deze lakoties lagen ook halverwege het opstappunt van de boot waarmee we zouden vertrekken. I deze warmte een wandeling in 2-en splitsen hoort bij mijn overlevingsstrategie. Echter.... daar aangekomen, en al nagedacht over die knisperende kippenkluifjes van de amerikanen, moest ik constateren dat zowel de Kentuckians als de Texanen dus OOK GESLOTEN (= tutup) waren. Niks geen kluifjes, misschien wel frietjes, misschien een coke...... TUTUP! Ik had dus geen lunch/snack, op zich geen drama, maar ik was 3 kwartier voor onze afspraak op de plek, en moest dus gewoonweg op een stoepje blijven wachten. Gelukkig kwam Yusup zoals gebruikelijk, 20 min te vroeg.
De boottocht was weer heerlijk, het voelt gewoon een beetje zwoel als je op het water in beweging bent; en water heeft op mij altijd een verfrissende werking. Langs de oevers in eerste instantie weer eindeloos veel hutjes/huisjes op palen: hoe dichter bij de stad hoe armer m.i., hoe verder naar het groene plaate land van rijstvelden/-jes hoe frisser, soms ook van kleur. De joelende kinderen waren dezelfde als eerdere trips.
We gingen naar een 'spot' een km of 60 buiten de stad, waar groepen wild levende apenfamilies vaak een paar uurtjes voor zonsondergang elkaar treffen. Yusup was er al een jaar niet geweest, dus..... En het zijn wild levende, dus garanties...... niet dus.
Maar (natuurlijk?) was ik lucky: in begin erg moeilijk te spotten, want ze waren zeker op een 70 - 100 m afstand, en grotendeels verscholen i het gebladerte van supergroene hoge bomen, maar toch zag ik er eentje, en weer later nog eeentje. En dan weet je ineens hoe je moet kijken en zie je een hele troep. Ja, zien is misschien een groot woord: je ziet de takken bewegen en soms springt er 1 of ook wel meer dan dat, van boom naar boom (mooie slinger-apen!!!) en dat is dan prachtig! Daar doe je (ik) het voor! Natuurlijk probeerde ik film en foto's te maken. Op zich lukte dat natuurlijk wel, maar later op een TV/Laptop scherm moet ik nog maar afwachten wat je nu echt goed kunt zien, en ook nog scherp. Maar goed, i doe het primair natuurlijk voor mijzelf, mijn eigen ervaring: en dat was weer helemaal mooi! Weer helemaal anders als de Orang Oetangs, waar er maar 2 van waren, en die maar tussen 3 of 4 bomen zich bewogen. Alhoewel: daar stond ik dan wel ca 6,5 meter onder, nu was die afstand veel groter. Mijn guide vertelde dat als ze bij de oever van de rivier kwamen (wij lagen gewoon met de platte schuit stil, voor de oever) zij ons zeer snel zouden spotten en meteen rechtsomkeert zouden maken. Dus je kunt wel willen dat ze dichterbij komen, maar at had automatisch betekent dat we ze enkele seconden maar hadden kunnen zien. We hebben daar heellijk een uurtje zitten turen, ja Yusup en de captain ook, en dat was heel mooi.
De terugweg was minder mooi: de planning was ingestoken op retour tussen half 7 en 7 uur (half 7 is het wel donker), maar we kregen motorpech die de captain zelf moest verhelpen (tja, geen keuze). En in plaats van de enkele minuutjes die Yusup voorspelt had dat dit zou duren ging er 35 - 45 minuutjes mee heen. O, ja, en toen moest de captain ook nog stil gaan liggen omdat hij 'enkele minuutjes' voor prayers nodig had. ook later viel de motor nog weer eens stil en we hebben geruime tijd gewoon in het donker gedobberd, stuurloos, gelukkig met een stroom die richting stad ging, dus we dreven de goede kant op. Toch.... in het donker, natuurlijk geen enkel toplicht of stuurboord of bakboordverlichting..... En dat terwijl we af en toe werden gepasserd door tamelijk grote zeeschapen die veelvuldig vanuit Java op deze haven voeren. Ook weer een avontuur moet je maar rekenen! Tegen acht uur afgemeerd, en samen met Yusup in een eetkraampje ons afscheid gevierd.
Dat was het voor Banjarmasin!
vele groeten,
eef