Het serieuze eiland-hoppen
Door: Eef
Blijf op de hoogte en volg Eef & Ron
13 Maart 2018 | St. Vincent, Union Island
Op een zeker moment ga ik weer verlangend uitzien naar ‘iets anders’. Er is dan echt nog geen verveling maar al lezend in Lonely Planet, lokale geschriften en soms internet, maar eigenlijk meestal omdat mensen je wat vertellen ga ik vooruit kijken.
St. Vincent is de noordelijkse van The Grenadines Island, dus...zuidwaarts getogen.
Nog een vreselijk gedoe om erachter te komen hoe, wanneer, met welk schip je wilt vertrekken, en uiteindelijk eigenlijk kùnt vertrekken. Want is dacht dat met zo’n grote eilandengroep er wel veel ferries e.d. zouden bestaan. Maar gebleken is dat ieder zichzelf zo één voelt met dat bepaalde eiland dat ze er eigenlijk zelden af gaan en weinig nieuwsgierig zijn naar de andere delen van hun land. Maar ja, .......een fries nieuwsgierig naar brabant of zo???
Omdat het voor mij handig uitkwam was zaterdag vertrekdag van St. vincent en dat betekende opletten geblazen. Uiteindelijk kwam ik bij een afdeling Transport van een Ministerie uit waar is een redelijk overzicht kreeg. Maar ehhhh, niet omdat men dat daar wist, nee, die dame daar ging gewoon aan het bellen naar figuren op de andere eilanden, hahaha! Geeft niks, als ik maar betrouwbare info kreeg. Aan het einde van het hele gedoe kwam nog boven water dat daar waar steeds gesproken werd over MV Barracuda deze net uit de vaart was genomen voor langdurig onderhoud (zal wel nodig geweest zijn ook!) dus het hele verhaal werd nog even gecheckt maar dan voor MV Guidance!
Op relaxd tijdstip naar de haven gegaan...wordt mijn uitzicht eerst en volledig geblokkeerd door een giga cruiseschip dat net was binnen gevaren. “Time to go!”, zei ik hardop.
Veel vracht aan boord gebracht, en eigenlijk kun je wel stellen dat dit vrachtschepen zijn met (benedendeks! Pfff) 100+ zitplekken. Een bedompte lucht waarbijna iedereen òf omviel van de slaap òf zuurstofgebrek kreeg. Ik ben ieder uur van benedendeks even 4 stalen trappen op en afgegaan om met ‘mijn kop in de wind’ te staan!
Leuk voorval bij het aan boord gaan: ik stond van enige hoogte te kijken naar 2 europese middelbare leeftijd-mannen die superdruk waren in het cargo gedeelte met een fiets waaraan een hoeveelheid bagage werd gehangen, gestapeld, geplakt etc.! En dat ook nog beide in wielrennerskledij en helmen! Ik wist niet wat er aan de hand was, maar ook zonder dat wist ik dat er iets kolderieks aan de hand was. Later sprak ik ze, het zijn duitsers, die, zoals ze jaarlijks doen al 30 jr, op een mooie plek in de wereld een week gaan fietsen. Fietsen....??? Eén fiets toch? Ja, ze waren met z’n 2-en maar per dag wisselt het wie er op de fiets mag, en wie de route wandelend (en aangevuld met taxi!) moet doen. Toen eindelijk de aap uit de mouw kwam bleek de 2e fiets ergens op de route Franfurt-Manchester-St. Lucia verdwenen te zijn.......... Inwendig lag ik in een deuk, niet mooi, maar liet het niet blijken! Prachtig om te zien dat ze toch allebei alle dagen hun volledige fietsoutfit droegen! Het was een fietstrip tenslotte. Wat een Duitser in de kop heeft etc.
Het was heerlijk om vóór schema aan te komen op Union (na 7,5 uur, pfff). Het werd wel net donker en in mijn simpele onderkomen, Saint Joseph, was niets qua eten en drinken voorhanden, dus toch in semi-donker een half km-tje naar de grocery, of wat daarvoor doorging. Restaurants waren verder weg, dus zelf macaroni-cheese en wat wortel leek me beter. Echter, eerst dacht ik een half uur lang dat de schuifdeur van de gemeenschappelijke keuken op slot was (en ik kon nergens een levende ziel vinden) en toen ik die toch open kreeg bleek de gasfles richting fornuis geen gas af te staan. Zelf aansluitingen checken o.i.d. leek me echt geen goed idee! Dus, water, water en wat overgebleven walnoten..... De volgende ochtend een paar eieren, bedoeld om nog ‘iets’ toe te voegen aan de macaroni...) hard gekookt in de waterkoker (eureka!!) genuttigd met eigen gemberthee.
Daarna maar ‘ns gaan kijken wat Union eiland nou ècht te bieden had! Hahaha... Enkele plekken op dit kleine eiland opgezocht, een zout-vijver (zout ligt onderin de nu natte vijver), een mooie baai die ik voor mij alleen had (lekker gesnorkeld) en op zondag uit 13 verschillende kerken zondaggezang ‘meegenomen’! ‘s Avonds bij een lokale steelband een halve kreeft gegeten!
St. Vincent is de noordelijkse van The Grenadines Island, dus...zuidwaarts getogen.
Nog een vreselijk gedoe om erachter te komen hoe, wanneer, met welk schip je wilt vertrekken, en uiteindelijk eigenlijk kùnt vertrekken. Want is dacht dat met zo’n grote eilandengroep er wel veel ferries e.d. zouden bestaan. Maar gebleken is dat ieder zichzelf zo één voelt met dat bepaalde eiland dat ze er eigenlijk zelden af gaan en weinig nieuwsgierig zijn naar de andere delen van hun land. Maar ja, .......een fries nieuwsgierig naar brabant of zo???
Omdat het voor mij handig uitkwam was zaterdag vertrekdag van St. vincent en dat betekende opletten geblazen. Uiteindelijk kwam ik bij een afdeling Transport van een Ministerie uit waar is een redelijk overzicht kreeg. Maar ehhhh, niet omdat men dat daar wist, nee, die dame daar ging gewoon aan het bellen naar figuren op de andere eilanden, hahaha! Geeft niks, als ik maar betrouwbare info kreeg. Aan het einde van het hele gedoe kwam nog boven water dat daar waar steeds gesproken werd over MV Barracuda deze net uit de vaart was genomen voor langdurig onderhoud (zal wel nodig geweest zijn ook!) dus het hele verhaal werd nog even gecheckt maar dan voor MV Guidance!
Op relaxd tijdstip naar de haven gegaan...wordt mijn uitzicht eerst en volledig geblokkeerd door een giga cruiseschip dat net was binnen gevaren. “Time to go!”, zei ik hardop.
Veel vracht aan boord gebracht, en eigenlijk kun je wel stellen dat dit vrachtschepen zijn met (benedendeks! Pfff) 100+ zitplekken. Een bedompte lucht waarbijna iedereen òf omviel van de slaap òf zuurstofgebrek kreeg. Ik ben ieder uur van benedendeks even 4 stalen trappen op en afgegaan om met ‘mijn kop in de wind’ te staan!
Leuk voorval bij het aan boord gaan: ik stond van enige hoogte te kijken naar 2 europese middelbare leeftijd-mannen die superdruk waren in het cargo gedeelte met een fiets waaraan een hoeveelheid bagage werd gehangen, gestapeld, geplakt etc.! En dat ook nog beide in wielrennerskledij en helmen! Ik wist niet wat er aan de hand was, maar ook zonder dat wist ik dat er iets kolderieks aan de hand was. Later sprak ik ze, het zijn duitsers, die, zoals ze jaarlijks doen al 30 jr, op een mooie plek in de wereld een week gaan fietsen. Fietsen....??? Eén fiets toch? Ja, ze waren met z’n 2-en maar per dag wisselt het wie er op de fiets mag, en wie de route wandelend (en aangevuld met taxi!) moet doen. Toen eindelijk de aap uit de mouw kwam bleek de 2e fiets ergens op de route Franfurt-Manchester-St. Lucia verdwenen te zijn.......... Inwendig lag ik in een deuk, niet mooi, maar liet het niet blijken! Prachtig om te zien dat ze toch allebei alle dagen hun volledige fietsoutfit droegen! Het was een fietstrip tenslotte. Wat een Duitser in de kop heeft etc.
Het was heerlijk om vóór schema aan te komen op Union (na 7,5 uur, pfff). Het werd wel net donker en in mijn simpele onderkomen, Saint Joseph, was niets qua eten en drinken voorhanden, dus toch in semi-donker een half km-tje naar de grocery, of wat daarvoor doorging. Restaurants waren verder weg, dus zelf macaroni-cheese en wat wortel leek me beter. Echter, eerst dacht ik een half uur lang dat de schuifdeur van de gemeenschappelijke keuken op slot was (en ik kon nergens een levende ziel vinden) en toen ik die toch open kreeg bleek de gasfles richting fornuis geen gas af te staan. Zelf aansluitingen checken o.i.d. leek me echt geen goed idee! Dus, water, water en wat overgebleven walnoten..... De volgende ochtend een paar eieren, bedoeld om nog ‘iets’ toe te voegen aan de macaroni...) hard gekookt in de waterkoker (eureka!!) genuttigd met eigen gemberthee.
Daarna maar ‘ns gaan kijken wat Union eiland nou ècht te bieden had! Hahaha... Enkele plekken op dit kleine eiland opgezocht, een zout-vijver (zout ligt onderin de nu natte vijver), een mooie baai die ik voor mij alleen had (lekker gesnorkeld) en op zondag uit 13 verschillende kerken zondaggezang ‘meegenomen’! ‘s Avonds bij een lokale steelband een halve kreeft gegeten!
-
13 Maart 2018 - 08:14
Ron:
Ha ha het is nog ochtend en best vroeg hier..... Regen, regen, regen. En dan lees ik jouw avonturen word ik weer vrolijk. Van die Duitsers lag ik in een deuk. Je weet waarom he Eef. Fietsen......!! -
13 Maart 2018 - 08:36
Hilma:
Weinig verschil tussen mens en cargo, je zag het "ruim". Een halve kreeft als genoegdoening voor al je ontberingen, niet slecht. Wat weer een avontuur. Take care X -
13 Maart 2018 - 11:01
Georgette:
Mooi verhaal over onze Ooster buren; toch een raar volkje als het om ‘kostuums’ gaat -
13 Maart 2018 - 12:40
Anneke:
Blijft leuk en spannend dat eiland hoppen! Hadden ongeveer dezelfde ervaring in Griekenland! -
13 Maart 2018 - 13:37
Margreet:
Ha, eindelijk toch een avontuur! Ik zie het voor me hoe je alles regelt, geweldig! -
13 Maart 2018 - 16:19
Sjonnie:
Tja soms is het ook wel even afzien, haringen in een ton, op water en brood...... maar dan krijg je er toch ook wel wat voor terug??? -
14 Maart 2018 - 16:33
Léonine :
Het is weer erg eenvoudig om beeld bij je verhalen te krijgen, heerlijk! En soms zit het mee en soms ... laat je héél verstandig de gasfles voor wat 'ie is ;-). Overigens nog meegezongen in 1 van de 13 kerken, swong vast de pan uit! -
15 Maart 2018 - 11:14
Liesbeth:
Wat leuk om je avonturen te lezen Eef. Blijf ontdekken en genieten!
Groetjes van de Jonghetjes van nr 43
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
